Riccardo Zegna (1946) is een Italiaanse pianist/componist, hij komt uit een familie van muzikanten, op 5 jarige leeftijd speelde hij congas in de big band van zijn vader Ilario. Toen hij 13 was begon hij aan een studie klassieke piano, in 1970 studeerde hij af aan het Nicola Paganini Conservatorium in Genua. Na talloze jamsessies in jazzclubs als Swing Club in Turijn en Capolinea in Milaan koos hij in 1976 voor de jazz, hij speelde met diverse jazzgrootheden als Buddy Tate, Eddie “Lockjaw”Davis, Lee Konitz, George Coleman e.v.a. Als sideman was hij te horen op velerlei albums, in 1996 verscheen zijn eerste solo piano album “Andalusa”. “In a sentimental jazz” is het tiende album van Riccardo Zegna onder eigen naam, het betreft hier een dubbel cd, cd I met solo piano nummers en cd II met de Andalusa Suite met een groter ensemble zoals hieronder is vermeld.

Op deel I horen we een mix van composities van Zegna en werk van o.a. Duke Ellington. Het begint met “No Valse” een dromerig nummer dat hij eerder uitbracht op het album Barcarola uit 2018. Ook het tweede nummer “Profumo di Vienna” is terug te vinden op Barcarola, beiden echter niet solo maar met een quartet. Daarna volgt een fraaie uitvoering van “Airegin” de bekende compositie van Sonny Rollins uit 1954. “Meditazione” klinkt inderdaad als een vorm van meditatie, het is een mooie compositie waarin je helemaal weg kunt kruipen, zoals de meeste composities van Zegna heeft het alle trekken van klassieke muziek. “Drop me off in Harlem” is weer een heel ander verhaal, het is een compositie van Duke Ellington uit 1933 en het ademt ook helemaal de sfeer van die tijd met heerlijke stride piano van Zegna. “Rinaldo’s Song” is weer een compositie van Zegna, het kwam eerder uit op zijn album Andalusa uit 1997, alweer zo’n verstilt geluidsbeeld, wonderschone klanken van deze piano virtuoos, het aanwezige publiek reageert terecht enthousiast, ik zou er graag bij zijn geweest. “Sweet and Lovely” is weer een oudje, het stamt uit 1931 en werd geschreven door Arnheim, Daniels en Tobias (Gus Arnheim & His Cocoanut Grove Orchestra). Het was/is een populair lied vertolkt van Bing Crosby tot Keith Jarrett en McCoy Tyner. “Dedicato” is een Italiaanse R & B ballad van Ivano Fassati, een lekker in het gehoor liggende melodie, ooit populair in de uitvoering van Loredana Bertè. “It don’t mean a thing “ is natuurlijk een bekend nummer van Duke Ellington uit alweer 1943, het mag duidelijk zijn, Zegna is een grote fan van Duke, hij speelt hier een geweldige uitvoering, Afgesloten wordt er met “Rosetta”, nee niet die van Alan Price en Georgie Fame maar een minstens even vrolijk nummer van Zegna, leuk einde van een mooi solo album.

Het tweede album draagt nog meer de sfeer uit van klassieke muziek, zeker gezien de bezetting met viool en cello. Het betreft hier vier delen van de “Andalusa Suite: Tema, Prima Variazone, en Finale, “daarna volgen nog “Assa nen l’ indovino”, “Meditazione”, “Ouverture 1501, “Dualisme”en “Pastiche”. We horen de volgende muzikanten: Riccardo Zegna op piano, Gabriele Mirabassi op klarinet, Pietro Tonolo op saxofoon, Marco Moro op fluit, Stefano Colcagno op trombone, Corrado Trabuio op viool, Enrico Di Crosta op cello, Rocco Parisi op basklarinet, Aldo Al op contrabas en Alfred Kramer op percussie. Op de eerste drie delen van de suite zijn alleen piano en de strijkers te horen, in de finale voegt de rest zich erbij en krijgt de muziek een jazzier geluid en meer spanning. De muziek heeft veel weg van die van Gershwin, hetgeen geen gering compliment is. Het is en blijft natuurlijk de muziek van Zegna maar ik bedoel eigenlijk vooral de sfeer die het uitstraalt. Het betekent ook dat de muziek er bij mij ingaat gelijk koek als groot liefhebber van de muziek van George Gershwin. Sfeerrijke klanken, gedragen momenten en wondermooi spel, het brengt een heerlijke gemoedsstemming teweeg bij de luisteraar, althans diegene die niet denkt in muziekhokjes. Tot een van de hoogtepunten behoort zeker “Dualisme” dat meer neigt naar de muziek van Ellington waarvan Zegna een groot liefhebber is, zie cd I. Dat horen we ook in “Pastiche” waarin we de kenmerkende stridepiano techniek van Duke terug horen, dat leidt tot humoristische effecten samen met de complete dierentuin die de blazers erop loslaten. Heerlijke muziek eenieder aan te raden.

Jan van Leersum